Ιστορίες για μικρούς και μεγάλους, γιατί σε αυτές δεν υπάρχουν όρια
ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ - ΣΤΟ...ΝΤΙΒΑΝΙ
Μια φορά σ' ένα χωριό, οι κάτοικοι είδανε την συγχωριανή τους, την ηλικιωμένη γυναίκα Ράμπια (διάσημη σούφι-μύστης) να ψάχνει κάτι στον δρόμο, δίπλα στο μικρό σπιτάκι της, οι άνθρωποι μαζεύτηκαν γύρω της και ρωτούσαν, τι ψάχνει. Εκείνη απάντησε, πως έχασε την βελόνα της. Όλοι ήθελαν να βοηθήσουν και άρχισαν να ψάχνουν μαζί της. Μετά κάποιος είπε:
- Ράμπια ο δρόμος είναι μεγάλος και η βελόνα είναι πολύ μικρή, πλησιάζει η νύχτα, σε λίγο θα σκοτεινιάσει. Μήπως μπορείς να θυμηθείς πού ακριβώς έπεσε η βελόνα;
Η Ράμπια απάντησε:
- Την έχασα μέσα στο σπίτι.
- Τρελάθηκες, φώναξαν οι άνθρωποι, η βελόνα έπεσε μέσα στο σπίτι, και εσύ την ψάχνεις έξω στο δρόμο;
- Αφού εδώ είναι ακόμα μέρα, ενώ το σπίτι μου είναι σκοτεινό.
Κάποιος, είπε:
- Ακόμη κι αν εδώ έχει φως, πώς μπορείς να βρεις κάτι που χάθηκε αλλού; Το σωστό θα ήταν να φέρουμε φως μες στο σπίτι και να ψάξουμε εκεί.
Τότε η Ράμπια χαμογέλασε και είπε:
- Ναι, πραγματικά είστε αρκετά έξυπνοι όταν η υπόθεση αφορά ασήμαντα πράγματα. Όταν όμως αφορά την εσωτερική σας ζωή, εσείς ψάχνετε έξω. Ξέρω καλά, πως εκείνο που ψάχνετε είναι μέσα σας. Γιατί ψάχνετε την ευτυχία και την γαλήνη έξω; Μήπως εκεί τις χάσατε;
Μετά η Ράμπια έφυγε, αφήνοντας τους ανθρώπους κατάπληκτους και σκεπτικούς.
Το πώς θα ερμηνεύσει ο καθένας μια ιστορία που ακούει, είναι κάτι πολύ υποκειμενικό. Η ιστορία αυτή θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί για να εξηγήσεις κάποιον τι εστί Ψυχοθεραπεία. Να ανακαλύψεις το φως που έχεις μέσα σου και εσύ και ο καθένας. Τι εστί ευτυχία, την οποία δεν την αποκτάς με όλα τα υλικά αγαθά του κόσμου.
Οι ιστορίες τελικά όλες δεν έχουν ηλικία. Κάποτε διάβασα: «με τις ιστορίες κοιμούνται τα παιδιά και ξυπνάνε οι μεγάλοι». Είναι ένα ακόμα εργαλείο που χρησιμοποιείται στην Ψυχοθεραπεία για να βοηθήσεις τον θεραπευόμενο να σκεφτεί μια κατάσταση διαφορετικά. Η ιστορία του δίνει την απόσταση που χρειάζεται, την συναισθηματική απόσταση για να κρίνει αλλιώς. Να σκεφτεί και λίγο παραπέρα. Έτσι πολύ συχνά σε πραγματικά δύσκολες καταστάσεις αποτελούν αναπόσπαστο και πολή χρήσιμο εργαλείο.
Ιστορίες θρυλικές, με διδάγματα και αινίγματα, ιστορίες ηρωικές, διδακτικές, αλληγορικές, όλες κάτι έχουν να μας δώσουν. Ένα είναι σίγουρο κανένας δεν αρνείται να τις ακούσει, μικρός ή μεγάλος, όλοι βρίσκουν λίγο χρόνο να απολαύσουν αυτό το σύντομο διδακτικό ταξίδι.
Θα κλείσω με έναν πολύ αγαπημένο μου κινέζικο θρύλο ο οποίος λέει ότι κάποιος μαθητής ρώτησε τον δάσκαλο του:
«Δάσκαλε, ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;»
Ο δάσκαλος του απάντησε: «Πολύ μικρή κι ωστόσο, έχει μεγάλες συνέπειες. Έλα να σου δείξω την Κόλαση».
Μπήκαν σε ένα δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μια μεγάλη χύτρα με ρύζι.
Όλοι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι καθένας είχε από ένα κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή κι έφτανε ως τη χύτρα. Κάθε κουτάλι όμως είχε τόσο μακρύ χερούλι, που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα. Η απελπισία και η ταλαιπωρία ήταν φοβερή.
«Έλα» είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. «Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο».
Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο υπήρχε η χύτρα του ρυζιού, η ομάδα ανθρώπων, τα ίδια μακριά κουτάλια, όμως εκεί όλοι ήταν ευτυχισμένοι και χορτάτοι.
«Δεν καταλαβαίνω» είπε ο μαθητής. «Γιατί είναι τόσο ευτυχισμένοι εδώ ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια;»
«Δεν το κατάλαβες;» χαμογέλασε ο δάσκαλος. «Καθώς τα κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα τους, εδώ έμαθαν όλοι να ταΐζουν ο ένας τον άλλον».
Τα συμπεράσματα από αυτή την ιστορία δικά σας! Να έχετε μια όμορφη ημέρα.