Οι έμμονες ιδέες είναι ενοχλητικές ιδέες
ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ - ΣΤΟ...ΝΤΙΒΑΝΙ
Γράφει η Μαρία Ξανθοπούλου, ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια
Οι έμμονες ιδέες είναι ενοχλητικές ιδέες, σκέψεις και εικόνες που μας επιβάλλονται και δεν μπορούμε να τις ελέγξουμε ούτε να απαλλαγούμε από αυτές με τη δύναμη της θέλησής μας. Οι ιδέες αυτές παρεμβάλλονται στη σκέψη μας, δεν έχουν πραγματικό νόημα και συνοδεύονται από δυσάρεστα συναισθήματα όπως άγχος, φόβο, ανασφάλεια, αβεβαιότητα και αηδία.
Συχνά ακολουθεί η ψυχαναγκαστική πράξη σαν συνέπεια των έμμονων ιδεών. Είναι μια προσπάθεια να ανακουφιστούμε ή να απαλλαγούμε από την πίεση των έμμονων ιδεών κάνοντας κάτι που πιστεύουμε ότι θα τις μειώσει ή θα τις εξαλείψει. Οι ψυχαναγκαστικές πράξεις δεν προσφέρουν ικανοποίηση, απλά σταματούν την αίσθηση του άγχους το οποίο αυξάνεται αν δεν εκτελέσουμε την πράξη.
Όταν υποφέρουμε από ιδεοψυχαναγκαστικά συμπτώματα ο πιο συνηθισμένος τρόπος αντίδρασης είναι να νιώθουμε ντροπή και να προσπαθούμε να κρύψουμε τη διαταραχή μας από τους άλλους. Αισθανόμαστε ότι μόνο εμείς σε ολόκληρο τον κόσμο έχουμε αυτό το πρόβλημα και δεν υπάρχει κανείς και τίποτα που να μπορεί να μας βοηθήσει. Ολόκληρη η ζωή εξαρτάται και ρυθμίζεται από τους ιδεοψυχαναγκασμούς. Στην πραγματικότητα δεν είμαστε καθόλου μόνοι. Εκατομμύρια συνανθρώπων μας βασανίζονται από το ίδιο πρόβλημα σε όλο τον κόσμο. Η διαταραχή αυτή προσβάλλει στην ίδια περίπου αναλογία άνδρες και γυναίκες και συνήθως τα συμπτώματα πρωτοεμφανίζονται στην παιδική ηλικία ή στην εφηβική ή στην αρχή της ενήλικης ζωής. Ένα τρίτο των ενηλίκων αναφέρουν ότι ένιωσαν τα πρώτα συμπτώματα στην παιδική ηλικία.
Καλό θα ήταν αυτός που βασανίζεται από ΙΨΔ να έχει πρόσβαση σε πληροφορίες σχετικά με το πρόβλημά του. Η οικογένεια δεν ευθύνεται για την δημιουργία της διαταραχής αλλά ο τρόπος που τα μέλη της οικογένειας αντιμετωπίζουν το πρόβλημα παίζει μεγάλο ρόλο για την πορεία και την έκβαση της. Συχνά τα συμπτώματα επηρεάζουν την καθημερινή ζωή όλης της οικογένειας και ο "ασθενής" ζητά από όλους να προσαρμοστούν στις εμμονές του. Οι οικογένεια θα πρέπει σιγά-σιγά και με σεβασμό να πάψει να συνεργάζεται.
Οι απότομες αλλαγές φέρνουν σύγχυση και αναστάτωση. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στα συμπτώματα να καθορίσουν τη ζωή όλων, ούτε όμως και να δείξουμε αδιαφορία σε αυτόν που υποφέρει.