Το Πάσχα των μοναχικών ατόμων

ΑΠΟΨΕΙΣ - ΓΝΩΜΗ

Γράφει ο Αναστάσιος Βασιάδης

Η κατανυκτική ατμόσφαιρα των ημερών και η οικογενειακή θαλπωρή με την οποία συνειρμικά συνδέονται η Εβδομάδα των Παθών και το Πάσχα, στρέφουν τη σκέψη στους συνανθρώπους μας που οι περιστάσεις της ζωής τους έχουν οδηγήσει σε μια ιδιότυπη κοινωνική απομόνωση.

Τα άτομα αυτά ως επί το πλείστον είναι ηλικιωμένοι που έχουν βρεθεί και ζουν μακριά από τις οικογένειές τους, είναι χρονίως πάσχοντες συνάνθρωποί μας που η κατάστασή τους δεν επιδέχεται νοσηλεία, είναι σε κάθε περίπτωση μοναχικά άτομα που το καθένα απ' αυτά έχει τη δική του πονεμένη ιστορία και υφίσταται τις συνέπειες της γενικότερης κρίσης, των κακών προσωπικών επιλογών του ή των ατυχιών που επιφυλάσσει ο βίος.

Τα άτομα αυτά επιβιώνουν συνήθως δύσκολα με περισσότερες ή λιγότερες στερήσεις ανάλογα με το εισόδημά τους που μπορεί να καλύπτει στοιχειωδώς τις ανάγκες τους σε είδη βασικής επιβίωσης.

Η αναφορά δε γίνεται γι αυτούς που έχουν βρει καταφύγιο και θαλπωρή σε κάποια ιδρύματα όπως είναι οι οίκοι ευγηρίας, ούτε όσους βρίσκονται υπό τη συνεχή προστασία των διαφόρων φιλανθρωπικών οργανώσεων, ούτε εκείνους που η πολιτεία με τα διάφορα νομικά της πρόσωπα και προγράμματα εξακολουθεί στοιχειωδώς να υποστηρίζει. Ούτως ή άλλως όλοι αυτοί τις μέρες αυτές τυχαίνουν ιδιαίτερης στοργής με τις επισκέψεις, τα δώρα, και την κάθε είδους θεσμοθετημένη συμπαράσταση.

Ο λόγος γίνεται για τον μοναχικό μας γείτονα που αμίλητος μπαινοβγαίνει στο σπίτι του με τη θλίψη και την πικρία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του.

Αυτός μπορεί να είναι ένας συνάνθρωπός μας που έχασε το σύντροφό του, που είναι άκληρος, που ίσως έχει εγκαταλειφθεί από τους οικείους του, που πιθανώς έχει υποστεί οικονομικές ζημίες και έχει αποστερηθεί της περιουσίας του, που έχει βρεθεί μακριά από τον τόπο του, που είναι άνεργος, που είναι χρονίως πάσχων, που είναι άπορος.

Τα άτομα αυτά που παρά την δυσχερή κατάστασή που έχουν βρεθεί διατηρούν την αξιοπρέπειά τους, δεν επιζητούν την ιδρυματοποίησή τους και σηκώνουν μόνα τους τον Σταυρό της κοινωνικής τους απομόνωσης.

Έτσι μέσα στην γενικότερη κατήφεια που επιφέρει η κρίση και μέσα από μια εσωστρεφή προσέγγιση της πραγματικότητας από την κοινωνία του σήμερα, τα μοναχικά αυτά άτομα περνούν απαρατήρητα και αποστερούνται το σημαντικότερο δώρο που μπορεί κάποιος να προσφέρει τις μέρες αυτές, την απλή ανθρώπινη επαφή και τον παρήγορο λόγο.

Αυτά τα πολύτιμα δώρα δεν κοστίζουν τίποτα σε αυτόν που τα προσφέρει ενώ σε αυτόν που τα δέχεται αποτελούν ανεκτίμητο θησαυρό.

Ο καθένας αν πραγματικά κοιτάξει με ενδιαφέρον στον εγγύς περίγυρο θα αναγνωρίσει αυτούς τους συνανθρώπους μας.

Δεν θα τους επισκεφθούν τις μέρες αυτές εκπρόσωποι των Αρχών και των Φορέων για να τους προσφέρουν δώρα και ευχές. Η επικαιρότητα δεν πρόκειται να ασχοληθεί με αυτούς. Ούτε και οι ίδιοι θα επιδιώξουν να προβάλλουν τη μοναχικότητά τους.

Η Ανάσταση όμως έρχεται για όλους. Και αυτοί που σηκώνουν τον δικό τους Σταυρό, δικαιούνται μερίδιο από τη θαλπωρή των ημερών.
Αυτό μπορεί να τους το προσφέρει ο καθένας μας. Ο γείτονας, ο ξεχασμένος συγγενής, ή και ο απλός γνωστός.

Ας μη τσιγκουνευτούμε αυτά τα οποία μας έχουν δοθεί πλουσιοπάροχα, την αγάπη, τον παρήγορο λόγο και την ανθρώπινη ζεστασιά.

Έτσι το Πάσχα που είναι η κατ εξοχή γιορτή της Αγάπης, θα ξεφύγει από την απαισιόδοξη καθημερινότητα που επιβάλλει η ζοφερή επικαιρότητα της πρωτόγνωρης κρίσης και θα είναι πιο ανθρώπινο και πιο χαρούμενο για όλους.