Είμαι Πόντιος

ΑΠΟΨΕΙΣ - ΓΝΩΜΗ

Του Χαράλαμπου Καπουρτίδη

Καθημερινά συναντώ στον δρόμο συμπατριώτες που μου απευθύνονται στην ποντιακή διάλεκτο και βεβαίως αναφέροντας το συνηθισμένο «εξέρτς' ντο σκυρός Πόντιος είμαι εγώ;» κάνουν παρατηρήσεις και υποδείξεις, λέγοντας το χαριτωμένο «τρέξτε-τρέξτε όσο μπορείτε» ...και λες εσύ από μέσα σου.. .«εμείς να τρέξουμε αλλά όλοι να δοξαστούμε...».

Ε λοιπόν αγαπητοί μου αυτά δεν σημαίνουν απολύτως τίποτε ως προς το αν είσαι Πόντιος επειδή δηλαδή έχεις καταγωγή από τον Πόντο και το όνομά σου καταλήγει σε – ίδης.

Πόντιος σημαίνει να συμμετέχεις στον αγώνα για την διατήρηση της ποντιακής παράδοσης (ήθη – έθιμα κλπ) με οποιονδήποτε τρόπο και ανάλογα με τις δυνατότητές σου όπως: 1) να είσαι μέλος ενός σωματείου 2)να συμμετέχεις στα διοικητικά συμβούλια, 3) να ενισχύσεις οικονομικά, 4) να παρευρίσκεσαι σε εκδηλώσεις, 5) να αφιερώνεις χρόνο για τα κοινά 6) να τιμάς τους προγόνους σου με την παρουσία σου στις εκδηλώσεις μνήμης, 7) να πηγαίνεις τα παιδιά σου στο σύλλογο ώστε να γίνουν κοινωνοί των ηθών και εθίμων, αισθανόμενος την ύπαρξη της μεγάλης ποντιακής οικογένειας του συλλόγου.

Προϋπόθεση για τη σωστή υπηρέτηση στο χώρο είναι να έχουμε στο μυαλό μας το «εμείς» και όχι το «εγώ» και πάντα όντας στις θέσεις που μας χρειάζονται και όχι στις θέσεις αξιωμάτων που χρειαζόμαστε. Το ζητούμενο είναι η προσφορά του καθενός και όχι το να –πάρει- από την ενασχόλησή του, δηλαδή να είμαστε άνθρωποι της παράδοσης και όχι της «παρά» και της «-δόσης».

Καλά είναι βεβαίως το ποδόσφαιρο, τα σουβλάκια και τα καλαμπούρια αλλά να είμαστε και όλοι κοντά στους συλλόγους που είναι βεβαίως και οι μοναδικοί φορείς διατήρησης και μεταλαμπάδευσης στις επόμενες γενιές της παράδοσης, δηλαδή της ανθρωπιάς και του πολιτισμού μας.

Εδώ στην Βέροια και από το 1955, υπάρχει η Εύξεινος Λέσχη με πολύ πλούσια δραστηριότητα μέσα και έξω από την πόλη και την χώρα.

Δηλαδή υπάρχει μια μεγάλη ποντιακή οικογένεια που θα έπρεπε όλα τα μέλη της να βρίσκονταν στην αγκαλιά της. Βρίσκονται όμως; Η απάντηση είναι όχι. Πρέπει ο καθένας να βρει το δρόμο ...και είναι τόσο μικρές οι αποστάσεις με τόσο εύκολη επικοινωνία και σε μία κλειστή κοινωνία που σχεδόν όλοι γνωριζόμαστε. Τι κρίμα να μην είμαστε όλοι μαζί μέσα στην μεγάλη οικογένεια. Δεν υπάρχουν όμως δικαιολογίες. Χρειάζεται σεβασμός προς τους προγόνους μας, ευθύνη για το μέλλον των παιδιών μας και της παράδοσης και χρειάζονται πράξεις, όχι λόγια. Άλλωστε η παράδοση έχει την ανάγκη της διατήρησης και εμείς την έχουμε ανάγκη για να έχουμε μέλλον, να έχουμε την ταυτότητά μας

Σας περιμένουμε λοιπόν όλους στην ανοιχτή αγκαλιά της Λέσχης. Εάν είμαστε όλοι μαζί θα μπορέσουμε ευκολότερα και γρηγορότερα να πετύχουμε τους στόχους μας όπως π.χ. την διατήρηση της παράδοσης και την διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας που σκοπό έχει την δικαίωση για αυτούς που σφαγιάστηκαν, για αυτούς που υπέφεραν, γι αυτούς που ξεριζώθηκαν, γι αυτούς που έμειναν εκεί (κάτω από την τούρκικη μπότα) και βεβαίως για να μην ξανασυμβεί τέτοιο γεγονός στην ανθρωπότητα κλπ.

Έχετε όλοι την αγάπη μας και θα χαρώ να σας δω εδώ παρόντες.