ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ - ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΠΟΡ

 

Του Τσιαμούρα Νικόλαου

Μπήκαμε στο δάσος. Κάθε ίχνος ανθρώπινου πολιτισμού σταματά εδώ. Το βουτηγμένο στην καταχνιά  δάσος με την μοναξιά  και την ησυχία των δένδρων μας έχει συνεπάρει.

Όλο αυτό το σκηνικό μας δημιουργεί μια ατμόσφαιρα μυστηρίου!

Διαδρομή Βέροια-Σφηκιά- Ελατοχώρι- Ρητίνη.

Την Κυριακή   30 Μαρτίου  2014, περάσαμε την γέφυρα και την λίμνη του Αλιάκμονα. Ποτάμι πανάρχαιο, μυθικό που σύμφωνα με τη μυθολογία σχηματίσθηκε την περίοδο των γεωλογικών ανακατατάξεων, μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα.

Την εποχή που στη Θεσσαλία βασιλιάς ήταν ο Δευκαλίων (γιος του Προμηθέα), ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει όλο το χάλκινο γένος των ανθρώπων από τους διεφθαρμένους.

Από τον κατακλυσμό επέζησαν μόνο ο Δευκαλίων και η σύζυγος του Πύρρα.

Ο Αλιάκμονας αρχίζει το  μακρινό ταξίδι του  (297 χλμ) από την οροσειρά του Γράμμου. Οι Τούρκοι τον έλεγαν Ιντζί – καρά (ψηλός και μαύρος) και οι Σλάβοι Μπίστριτα – Γοργοπόταμος.

Ελατοχώρι,  η παλιά Σκουτέρνα (από τα σκουτιά – υφάσματα).

Χτισμένη αμφιθεατρικά σε ένα φρύδι σε υψόμετρο 750 μέτρων, ορεινό θέρετρο με επισκέπτες και παραθεριστές όλο τον χρόνο.

Κοντά στο χωριό από ένα βράχο αναβλύζει νερό η περιοχή ονομάζεται  Αγιονέρι, σύμφωνα με την παράδοση εδώ κήρυττε τον λόγο του Χριστού ο Άγιος Αντώνιος.

Φθάσαμε στη Ρητίνη Πιερίας, χτισμένη αμφιθεατρικά στους ανατολικούς πρόποδες των Πιερίων και σε υψόμετρο 550 μέτρων το χωριό μας υποδέχεται στην ησυχία του πρωινού.

Η Ρητίνη το μεσοχώρι της λεγόμενης ¨κοιλάδας του παλατιού¨ μετρά ζωή περισσότερο από 400 χρόνια σε αυτή τη θέση.

Το παλιό δημοτικό σχολείο με κτητική επιγραφή έτους 1878, λειτουργεί σήμερα ως πολιτιστικό κέντρο.

Πήρε το όνομα της από τον μεγάλο αριθμό ρητινιδών πεύκων που υπήρχαν παλιότερα στην περιοχή. 

Μοναδική  η θέα του Θερμαϊκού κόλπου, της πεδιάδας της Κατερίνης αλλά και το μυθικό βουνό των ελλήνων, τον Όλυμπο.

Αφήσαμε τα αυτοκίνητα  στη θέση Παλιοπαναγιά και με τα απαραίτητα μπήκαμε σε πυκνό  δάσος από πανύψηλες οξιές. 

Οδηγοί μας σήμερα σε αυτή την εξόρμηση ο Γιώργος και ο Δημήτρης από την Ρητίνη.

Τα Πιέρια όρη  ξεδιπλώνονται  αθόρυβα  δίπλα στο μεγαλειώδη όγκο του Ολύμπου.

Με τα  πυκνά  τους  δάση  κόντρα στις γυμνές κορφές. Από τη μια η κομψότητα και η χάρη, από την άλλη η δύναμη.

Σε αυτόν τον πανέμορφο κόσμο του δάσους περπατώντας στον δασικό δρόμο αποτυπώνουμε στο μυαλό μας κάθε όμορφη γωνιά με κάθε λεπτομέρεια.

Ησυχία …………………οι θόρυβοι  τώρα ακούγονται καθαρότερα.

Τα κελαηδήματα των πουλιών, το βουητό του ρέματος δεξιά μας, το θρόισμα των φύλλων στο ξέσπασμα του αέρα.

Μόνο εδώ θα μπορούσαν να γεννηθούν οι Μούσες.

Μόνο εδώ στις καταπράσινες πλαγιές θα μπορούσαν αυτές να μυήσουν τον ξακουστό Ορφέα στην τέχνη του τραγουδιού και της ποίησης.

Το δάσος ιδιαίτερα εντυπωσιακό μας υποδέχεται στην απόλυτη σιωπή του.

Αρχέγονο, απείραχτο, ονειρικό, άλλοτε απόμακρο άλλοτε νοσταλγικό μας καλωσορίζει.

Μας προσκαλεί φιλικά με κάθε πλαγιά του με κάθε ρεματιά του, οι στιγμές εδώ αποκτούν σημασία καθώς προσπαθείς αχόρταγα να γεμίσεις παραστάσεις με όλες σου τις αισθήσεις.

Μετά από μια  ολιγόωρη πορεία αφήσαμε το δασικό δρόμο, τώρα ορειβατούμε σε ανηφορικό μονοπάτι χαμένο στην κυριολεξία σε πυκνό δάσος οξιάς με τον θόρυβο του νερού από δίπλα ενός πανέμορφου ρέματος.

Ανηφορίζουμε με μόνη συνοδεία τους ήχους του βουνού και τις δικές μας χαρούμενες φωνές.

Η ομίχλη εισχωρεί μέσα από τις φυλλωσιές των δένδρων και το τραγούδι των πουλιών μας συνοδεύει.

Είμαστε σε ένα μικρό ξέφωτο, τώρα διασχίζουμε την χαμηλή καταπράσινη χλόη.

Μπήκαμε και πάλι σε δασικό δρόμο περάσαμε το ρέμα χωρίς απώλειες και συνεχίζουμε.

Σε μερικά σημεία  το μονοπάτι χάνεται αλλά με προσοχή συνεχίζουμε για την κορυφή μέσα από δάσος πεύκων και έλατων.

Μεγάλες συστάδες κίτρινων, άσπρων και μωβ αγριολούλουδων σπάζουν την κυριαρχία του τρυφερού πράσινου  που τυλίγεται στα πόδια μας.

Αλλά και βιόλες, ορχιδέες, καμπανούλες, πρίμουλες δίνουν το παρόν  με τα χρώματα τους.

Ορειβατούμε σε μονοπάτι ανηφορικό χαμένο κάτω από πανύψηλες οξιές. Η πορεία μας στο ανηφορικό μονοπάτι συνεχίζεται, ακούγονται μόνο τα βήματα μας πάνω στα πεσμένα φύλλα.

Τριγύρω εικόνες ποτισμένες με μια γεύση ρομαντισμού και αθωότητας.

Μια αίσθηση ειρήνης πλανάται γύρω μας, τα δένδρα ξεπροβάλλουν σαν ξωτικά παραμυθιού.

Χανόμαστε για λίγο στα ονειροπολήματα μας. Απολαμβάνουμε την ερημιά και την ησυχία του δάσους. Νιώθουμε δέος και θαυμασμό για όλη αυτή την ομορφιά. Γεμίζουμε την ματιά μας με άπειρες εικόνες.

Όλα γύρω μας  σιωπηλά δέχονται το πεπρωμένο τους, παιδιά της ίδιας μάνας γης όλοι εμείς, τα ζώα, τα πουλιά, τα δένδρα…..

Μετά από μια πορεία  4  ωρών φθάσαμε στην κορυφή.

Τριγύρω  χιονισμένες  βουνοπλαγιές και κάτω χαμηλά καταπράσινες  άγριες  χαράδρες που μας προκαλούν εντύπωση για την ομορφιά τους.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής  από άλλη διαδρομή, μονοπάτι  χιονισμένο πανέμορφο.

Φθάσαμε στους καταρράκτες.

Μια άγρια ομορφιά μας υποδέχεται. Το ποτάμι συνεχίζει το μοναχικό του ταξίδι  προς τον κάμπο, άγριο, ήρεμο, μουσικό.

Μια ημέρα γεμάτη από τα πανέμορφα  δάση των Πιερίων πήρε τέλος με επιτυχία.

Η μυρωδιά του φρέσκου αέρα  ακόμη  μέσα μας.