Η δαμόκλειος σπάθη της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης

ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΥΓΕΙΑ

Του Αναστάσιου Βασιάδη

Πάγια διεκδίκηση της Ιατρικής Κοινότητας στην Ελλάδα, υπήρξε η θεσμοθέτηση του Ηλεκτρονικού Ιατρικού Φακέλου του ασθενούς και της Ηλεκτρονικής Ιατρικής Κάρτας.

Με την δημιουργία και την ενεργοποίηση των μέσων αυτών, ο εκάστοτε θεράπων ιατρός θα μπορούσε να διαχειρίζεται τα πεδία του ηλεκτρονικού ιατρικού φακέλου του ασθενούς και όλες τις επι μέρους εφαρμογές όπως η ενημέρωση του ιατρικού ιστορικού, ο εμπλουτισμός αυτού με νέα στοιχεία, η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, η αναγραφή εργαστηριακών εξετάσεων κλπ.

Τα αρμόδια κατά καιρούς κυβερνητικά όργανα, παραβλέποντας συστηματικά την συνολική πρόταση της Ιατρικής Κοινότητας και με κριτήρια αμιγώς λογιστικά, θεσμοθέτησαν αποκλειστικά και μόνο την εφαρμογή της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης, μέσω της οποίας επιβλήθηκε η αναγραφή φαρμάκων και παραπεμπτικών εργαστηριακών ιατρικών εξετάσεων για όλους τους ασθενείς που είναι ασφαλισμένοι στο Δημόσιο Ασφαλιστικό Σύστημα.

Αρχικά, ανακοινώθηκε η δυνατότητα αυτή να ισχύει για τους ιατρούς που υπηρετούν με μισθωτή σχέση εργασίας στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας της χώρας. Στην συνέχεια και μετά από διαμαρτυρίες, προσετέθησαν οι συμβεβλημένοι ελευθεροεπαγγελματίες ιατροί και τελικά επεκράτησε η ελεύθερη πιστοποίηση στην εφαρμογή της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης, όλων των ιατρών της χώρας, ανεξαρτήτως εργασιακής σχέσης.

Ατυχώς, η πιστοποίηση των ιατρών στην εφαρμογή της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης εγένετο και γίνεται, χωρίς να ισχύουν κάποιοι σαφείς κανόνες γενικότερα αποδεκτοί και χωρίς να έχει συμφωνηθεί κάποιου είδους σύμβασης, συλλογική ή προσωπική των ιατρών με το Δημόσιο Ασφαλιστικό Σύστημα.

Αποτέλεσμα αυτής της μεθοδευμένης παράλειψης, υπήρξε η εκδήλωση εκ μέρους του Συστήματος απολυταρχικών συμπεριφορών απέναντι στους πιστοποιημένους ιατρούς. Αυτές εκδηλώνονται με αυθαίρετους αποκλεισμούς από την πρόσβαση στην Ηλεκτρονική Συνταγογράφηση, με επιβολή διαγνωστικών και θεραπευτικών πρωτοκόλλων αμφισβητούμενης επιστημονικής εγκυρότητας, με απαγόρευση επιλογής από τον ιατρό του πλέον κατάλληλου για κάθε περίπτωση φαρμακευτικού ιδιοσκευάσματος και με την μονομερή παρεμβολή προσωπικών πλαφόν για κάθε ιατρό βάσει του κόστους συνταγογράφησης και μόνο.

Συνεπεία τούτων, η άσκηση της Ιατρικής έχει καταστεί στην Ελλάδα ιδιαιτέρως επισφαλής για τον ιατρό ως υπεύθυνο επιστήμονα, δεδομένου ότι εξαρτάται απόλυτα από την δυνατότητα διαχείρισης των πεδίων της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης.

Κάθε ιατρός ο οποίος συνταγογραφεί ηλεκτρονικά, βρίσκεται υπό την διαρκή απειλή να αποκλειστεί από την πρόσβαση στην εφαρμογή της Ηλεκτρονικής

Συνταγογράφησης, για λόγους που είναι ανεξάρτητοι από την δεοντολογικά ορθή, επιστημονικά τεκμηριωμένη και κοινωνικά δίκαια άσκηση της Ιατρικής.

Αυτή η απειλή στρέφεται εναντίον της ίδιας της υπόστασης του ιατρού ως επαγγελματία της Υγείας, στερώντας του την δυνατότητα να εξακολουθεί να εξυπηρετεί τους ασθενείς του.

Ταυτόχρονα αποστερεί από τον ασφαλισμένο στο Δημόσιο Ασφαλιστικό Σύστημα ασθενή, την πρόσβαση στον ιατρό του, τον οποιον εμπιστεύεται και επιλέγει ως θεράποντα, από την στιγμή που αυτός έχει συμπληρώσει το αυθαιρέτως επιβληθέν πλαφόν.

Αυτή η κατάσταση, θέτει τον ιατρό στην ίδια θέση με τον Δαμοκλή, το γνωστό πρόσωπο της αρχαιότητας, ο οποίος καθήμενος εις το θρόνο του ηγεμόνος, έβλεπε έντρομος να κρέμεται από μία τρίχα πάνω από το κεφάλι του ένα αιχμηρό ξίφος, το οποίο ανά πάσα στιγμή μπορούσε να πέσει και να τον φονεύσει. Με την ίδια απειλητική έννοια, ο ιατρός καλείται να εφαρμόσει τους απρόβλεπτους κανόνες που ανά πάσα στιγμή επιβάλλονται αυθαίρετα και χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση, υπό το φόβο ότι αν δεν το πράξει, θα του αποστερηθεί το δικαίωμα να λειτουργεί ως επιστήμονας και επαγγελματίας.

Η διέξοδος από αυτή την επικίνδυνη κατάσταση, που απειλεί την ασφαλή περίθαλψη για τους ασθενείς και την αξιόπιστη άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος, βρίσκεται στην καθιέρωση Σταθερού Κανονιστικού Πλαισίου με επιστημονική τεκμηρίωση μετά από εμπεριστατωμένο διάλογο με την Ιατρική Κοινότητα. Οι κανόνες αυτού του πλαισίου αφού γίνουν αποδεκτοί από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη θα επισημοποιηθούν και θα εφαρμοσθούν μέσω συλλογικής σύμβασης, μεταξύ του αρμόδιου Κυβερνητικού Οργάνου και του αντιπροσωπευτικότερου Ιατρικού Φορέα.

Αυτή η εύλογη και αντικειμενικά ορθή απαίτηση της Ιατρικής Κοινότητας δεν βρίσκει μέχρι στιγμής ανταπόκριση από τα αρμόδια Κυβερνητικά Όργανα.

Η αδιάλλακτη κυβερνητική στάση φέρνει τους ιατρούς προ της ευθύνης να προσδώσουν σε αυτή τους την απαίτηση διεκδικητικό και αγωνιστικό χαρακτήρα.

Αυτή η αγωνιστική διεκδίκηση πρέπει να ενεργοποιήσει κάθε επιρροή και κάθε μέσο, μη εξαιρούμενου και του μέτρου της γενικής αναστολής χρήσης της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης από τους ιατρούς, για τακτά χρονικά διαστήματα.

Είναι βέβαιο οτι αυτή η κινητοποίηση εφόσον γενικευθεί, θα επιφέρει την καθιέρωση Σταθερού Κανονιστικού Πλαισίου που θα διασφαλίζει την δεοντολογικά, επιστημονικά και επαγγελματικά ορθή άσκηση της Ιατρικής, προς όφελος των ασθενών.

Σίγουρα αυτή η μεθόδευση δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Απαιτεί ενημέρωση, οργάνωση και συντονισμό των ιατρών σε όλους τους εργασιακούς χώρους, καθώς και ενεργοποίηση του κοινωνικού παράγοντα.

Μόνο έτσι ο ιατρός θα απαλλαγεί από την δαμόκλεια σπάθη που τον απειλεί ανα πάσα στιγμή με αμφισβήτηση της επιστημονικής και επαγγελματικής του ευθύνης και ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφαλή και υπεύθυνη περίθαλψη των ασθενών που τον εμπιστεύονται.