ΑΠΟΨΕΙΣ - ΓΝΩΜΗ

Του Γιώργου Ουρσουζίδη

Το 1207, κάποιο πρωί, ένας άνδρας […] βγήκε από τη μεγάλη πύλη του παλατιού του Αγίου Μάρκου και διάβασε δυνατά, αλλά χωρίς ακροατές, το ακόλουθο διάταγμα:

“Εγώ ο Πέτρος Ζιάννης, ελέω Θεού ανώτατος άρχων και Δόγης της κραταιότατης και εκλαμπρότατης Πολιτείας του Αγίου Μάρκου, της Βενετίας, της Αδριατικής, των νήσων κ.λ.π κ.λπ. προσκαλώ, δηλώ και επιτρέπω σε όλους τους ευγενείς αυτής της Πολιτείας που έχουν δικά τους πλοία  και άνδρες στις διαταγές τους, να καταλάβουν με δικές τους δαπάνες και στρατό τα νησιά του Αιγαίου πελάγους και να τα κυβερνήσουν ως ευμενείς φίλοι της κραταιότατης Πολιτείας.

Υπέγραψα εγώ ο Πέτρος Ζιάννης με τη συναίνεση του σεπτοτάτου Συμβουλίου των Δέκα.                     

Εν παλατίω του Αγίου Μάρκου, τη 21 Μαρτίου 1207”  *

Την εποχή εκείνη, έτσι συμπεριφερόταν οι «κραταιότατες  Δημοκρατίες», έβγαινε ένα πρωί ο τελάλης της μεγάλης πύλης, διακήρυττε την επιθυμία του ανώτατου άρχοντα και άρχιζε το πλιάτσικο, αλλοίμονο στις αδύναμες χώρες και πολιτείες! Σήμερα τα πράγματα ίσως δεν προβάλλονται τόσο χυδαία, αλλά η ουσία δεν αλλάζει, παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά σε ότι αφορά την «κρίση» που ξέσπασε στην πατρίδα μας, γιατί όπως διαπιστώνει κανείς ήταν στο μάτι του κυκλώνα από τα παλιά!

Τα πακέτα «διάσωσης» που χορηγούνται στην Ελλάδα μέσω των Μνημονίων, δε σώζουν τους Έλληνες, αλλά τις γερμανικές τράπεζες και κατ΄ επέκταση τους Γερμανούς κεφαλαιοκράτες, αναφέρουν συχνά αξιόπιστοι δυτικοί οικονομικοί αναλυτές. Ο Γερμανικός λαός πείσθηκε επίσης, ότι είναι και προς το δικό του συμφέρον η κατάσταση που δημιουργήθηκε σε βάρος της Ελλάδας, γι΄αυτό και επιβράβευσε την πολιτική της κ. Μέρκελ και των συνεργατών της στις πρόσφατες εκλογές. Όμως αποτελεί κοινή πεποίθηση, πως εφόσον διαθέτεις χρήμα έχεις στη διάθεσή σου όλο τον προπαγανδιστικό μηχανισμό, προκειμένου να προβάλεις τις θέσεις σου. 

Αντίθετα με τις δικές μας εκλογές, στη Γερμανία επικράτησε η άποψη, ότι η χώρα διοικείται από υπεύθυνους πολιτικούς, οι οποίοι ρίσκαραν μεν, επενδύοντας σε Ελληνικά ομόλογα, αλλά ταυτόχρονα φρόντισαν η χώρα μας να διαθέτει την απαραίτητη ρευστότητα, ώστε να είναι αρκούντως υπερκαταναλωτική  στα  προϊόντα τους. Το ίδιο βέβαια έπραξαν - στα χρόνια πριν από την κρίση - και στις λοιπές περιφερειακές χώρες της Ευρώπης, διέθεσαν τεράστια ποσά και έτσι απέκτησαν τεράστια οικονομική έκθεση. 

Οι γερμανικές τράπεζες, απόλυτα κυρίαρχες στο Ευρωπαϊκό οικονομικό γίγνεσθαι, γνώριζαν καλά που οδεύουν τα πράγματα, αφού στα αρχεία τους διέθεταν όλα τα απαραίτητα στοιχεία, αλλά και τους πλέον ικανούς αναλυτές,  δουλόφρωνες στο σύστημα που με σιδηρά πειθαρχία  έχτισε η  Bundesbank, στα πρότυπα της «Omertà»,του νόμου της σιωπής, που η παραβίασή του   τιμωρείται με εξόντωση.

Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (ΤΔΔ), ως τον Δεκέμβριο του 2009 η έκθεση των τραπεζών στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία, στην Ιταλία, στην Πορτογαλία και στην Ισπανία έφτανε στα 704 δισ. δολάρια. Ποσό κατά πολύ μεγαλύτερο από το συνολικό άθροισμα των κεφαλαίων τους.
Με λίγα λόγια, δάνεισανπολύ περισσότερα από όσα μπορούσαν νααντέξουν.

●  Τι συνέβη λοιπόν και εκτέθηκαν σε τέτοιο βαθμό οι γερμανικές τράπεζες;                                                                                                                     ●    Γιατί οι γερμανικές τράπεζες λειτούργησαν ως  μέσο «διευκόλυνσης» της Ελλάδας, και μάλιστα επί σειρά ετών, διαθέτοντας υπέρογκα ποσά;                                       ●     Πως επέτρεψαν τα κορυφαία στελέχη των γερμανικών τραπεζών την έκθεση των μετόχων τους, σε τέτοιο κίνδυνο;

Πριν εκατό χρόνια ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης έγραφε, * «...Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου. Τότε και τώρα, πάντοτε η αυτή». Ίσως η απάντηση στα ερωτήματα να βρίσκεται στην ερμηνεία του βαθυστόχαστου κορυφαίου Έλληνα λογοτέχνη.

Ο πάππους ο Σάββας έλεγε πάλι με σκωπτική διάθεση, λίγες δεκαετίες μετά, «δεν υπάρχει ασφαλέστερος τρόπος να βάλεις στο χέρι την περιουσία του άλλου,  απ΄ το να τον δανείζεις και να τον ξανά δανείζεις»! 

Δεν ξέρω αν αυθαίρετα ερμηνεύω τα πράγματα κατά πως με βολεύει, αλλά βρίσκω πως έχουν πολύ δίκιο οι πρόγονοι, ιδιαίτερα αυτό του Παπαδιαμάντη, «Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν»! Υπάρχει κάτι διαχρονικά πιο αληθινό; Θα έλεγε κανείς πως οι Βόρειοι εταίροι μας, έβαλαν σκοπό να δικαιώσουν περίτρανα τον Παπαδιαμάντη! 

Τέλος, το τελευταίο πράγμα που θα πίστευε κανείς, είναι ότι οι γερμανοί τραπεζίτες θα ρίσκαραν τα κεφάλαιά τους, για χάρη των Ελλήνων! Αντίθετα, οι «επενδύσεις» που έκαναν, όπως από τα γεγονότα αποδείχθηκε, ήταν σωστά μελετημένες και  εξαιρετικά αποδοτικές!

"Κανένας πολίτης της Ευρώπης δεν έχασε ούτε ένα σεντ βοηθώντας την Ελλάδα", επισήμανε πρόσφατα, ο επικεφαλής των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο, Χάνες Σβόμποντα, δίνοντας έτσι τη δική του απάντηση στον "μύθο" που καλλιεργείται στο εξωτερικό ότι οι πολίτες της Ευρώπης επιβαρύνονται οικονομικά, προκειμένου να βγει η Ελλάδα από την κρίση. Πιο σωστό βέβαια θα ήταν να δήλωνε: Κανένας πολίτης της Ευρώπης δεν έχασε ούτε ένα σεντ βοηθώντας την Ελλάδα, αλλά αντιθέτως, κάποιοι κέρδισαν δισεκατομμύρια ευρώ!

Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση δια της  Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έσπευσε να διασώσει τις χειμαζόμενες από την κρίση χώρες, προσέφεραν στις γερμανικές τράπεζες τη δυνατότητα να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, σημειώνει ο Γερμανός οικονομολόγος Philipp Bagus, (master της οικονομίας του Universidad Rey Juan Carlos της Μαδρίτης). Ουσιαστικά, η Ε.Κ.Τ. διέσωσε τις γερμανικές τράπεζες καθώς και τους γερμανούς φορολογούμενους, οι οποίοι αν δεν αποπληρώνονταν τα δάνεια θα έπρεπε να στηρίξουν οι ίδιοι αυτές τις τράπεζες. Δηλαδή ό,τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στις χώρες του  Νότου, καιεντονότερα στην πατρίδα μας! Σε αντίθεση με τη «βοήθεια»  προς την Ελλάδα, η στήριξη στις γερμανικές τράπεζες προσφέρθηκε αυτόματα, ως δομική λειτουργία της νομισματικής ένωσης. Μόνο που τέτοια δεν υπήρχε, αλλά κατασκευάστηκε, κοινώς μαγειρεύτηκε !

Η Ε.Κ.Τ. θα μπορούσε να αρνηθεί κάποια συγκεκριμένα κρατικά ομόλογα ως εγγύηση, θα μπορούσε να μην τα δεχθεί, αφού απαιτούσε έναν ελάχιστο βαθμό αξιολόγησης για τα ομόλογα που δέχονταν ως εγγύηση. Πριν την οικονομική κτίση του 2008 ο ελάχιστος βαθμός αξιολόγησης που γίνονταν δεκτός ήταν Α-, κατά την διάρκεια της κρίσης αυτός μειώθηκε σε ΒΒΒ-. Αν η αξιολόγηση των ομολόγων έπεφτε κάτω από τον ελάχιστο αυτό βαθμό, τότε αυτά τα κρατικά ομόλογα δεν μπορούσαν να γίνουν δεκτά ως εγγύηση, προκειμένου να αντληθούν αντίστοιχα κεφάλαια. Όταν έγινε προφανές, ότι η Ελλάδα δε θα κατάφερνε να διατηρήσει τουλάχιστον μια αξιολόγηση ΒΒΒ-, ο όρος  αυτός παρατάθηκε για έναν ακόμη χρόνο. Τελικά η Ε.Κ.Τ. σε αντίθεση με την αρχή της, να μην εφαρμόζει ειδικές συμφωνίες και όρους για κάποια συγκεκριμένη χώρα, ανακοίνωσε ότι θα δέχεται Ελληνικά ομόλογα ακόμη και αν αξιολογηθούν ως «σκουπίδια»! Και το έπραξε.

Συγκεκριμένα, στις 25 Μαρτίου του 2010 η Ε.Κ.Τ. και οι χώρες της Ο.Ν.Ε. δρώντας για πρώτη φορά από κοινού, δια του κ. Trichet ανακοίνωσαν, σε αντίθεση με όσα είχαν δηλωθεί τον Ιανουάριο της ίδιας χρονιάς, ότι τα μέτρα   έκτακτης ανάγκης θα επεκτείνονταν και για το 2011. Τα Ελληνικά ομόλογα ανέκτησαν τη δυνατότητα να χρησιμοποιούνται ως εγγυήσεις, έτσι δόθηκε η δυνατότητα σε Γερμανία και Γαλλία να «ξεφορτώσουν» στην Ε.Κ.Τ. το χρέος που κρατούσαν στα χέρια τους, μ΄ αυτό τον τρόπο δόθηκε η δυνατότητα να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, με τους τόκους (από τη διαφορά των επιτοκίων) στο ακέραιο φυσικά! Για την ιστορία, οι μεν Γαλλικές τράπεζες στο τέλος του 2009 κατείχαν 493 δις ευρώ, οι δε Γερμανικές 465 δις ευρώ, (ενώ κατά την Τ.Δ.Δ. 704 δις), συνολικά χρέη, για την Ιταλία, την Ισπανία, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα. Έτσι κάποιοι καταφέρνουν να κερδίζουν ακόμα και σε καιρούς κρίσης. Τόσο απλά !

Η αλληλουχία των γεγονότων, μαρτυρά την πικρή αλήθεια, ότι η Ελλάδα υπέκυψε σε μια προκατασκευασμένη απειλή, οι κκ Καραμανλής και Παπανδρέου αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, όπως άλλωστε πιστεύει και η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού.

Η επικρατούσα άποψη στις χιλιάδες αναλύσεις των ειδικών, εντός και εκτός εισαγωγικών, είναι ότι,  η Γερμανία εμφανίζεται ως το σοβαρό και υπεύθυνο κράτος, ενώ η Ελλάδα ως το σπάταλο  κράτος που ζούσε με δανεικά και κάποτε έπρεπε να πληρώσει.Αναρωτιέται κανείς σήμερα, έχοντας υπόψη τις συνέπειες τις κρίσης, έστω ότι ήταν δυνατόν να γυρίσει πίσω ο χρόνος, πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση, πια θα ήταν η στάση της Bundesbank;

● Θα άφηνε τα πράγματα να εξελιχθούν όπως εξελίχθηκαν προσβλέποντας και πάλι στα κέρδη, ή θα ασκούσε μια πιο συνετή πολιτική σε σχέση με την έκθεση της σε ανοίγματα στο Νότο, στοκάροντας τα πλεονάσματα στα υπόγεια της Bundesbank;

 Προσωπικά πιστεύω πως πάλι τα ίδια θα έκανε, για τρεις  λόγους:

●  Πρώτον, διότι ελέγχει το μηχανισμό τυπώματος χρήματος που λέγεται Ε.Κ.Τ., δηλαδή ζεστό χρήμα έναντι ομολόγων «σκουπιδιών», όπως  χαρακτήρισαν τα Ελληνικά ομόλογα.

●  Δεύτερον, διότι εξασφαλίζει την απαραίτητη ρευστότητα στις αγορές του Νότου, ώστε να υπάρχει συνεχής ροή των προϊόντων τους, αφού ούτως ή άλλως διαθέτουν τον έλεγχο των τιμών.                                       

●  Τρίτον, διότι η ανθρώπινη ζωή έχει διατιμηθεί, συνεπώς δεν υπάρχουν φραγμοί και ηθικές αναστολές, «..μαύροι μεταλλουργοί, που κατασκευάζουν δεσμά για τους λαούς στο βαθύ σκοτάδι του αιώνιου εργαστηρίου τους..». *

Εξάλλου, σύμφωνα με τον Γερμανό οικονομολόγο Philipp Bagusυπέρμαχο της φιλελεύθερης οικονομίας, «..καταρρίπτεται πανηγυρικά ο μύθος, ότι το τέλος του ευρώ θα σήμαινε και το τέλος της Ευρώπης ή της Ευρωπαϊκής ιδέας, ή ότι η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα φέρει την απόλυτη καταστροφή, αντίθετα, πίσω από όλα αυτά κρύβεται το μονοπωλιακό καθεστώς παραγωγής χρήματος!»

Τα πράγματα μπορεί να είναι έτσι όπως περιγράφονται, μπορεί και διαφορετικά, πάντως αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι, η κατάσταση στη χώρα μας δεν πάει άλλο, η «τραπεζική μαφία» έχει αποθρασυνθεί, τα αποτελέσματα των exofficio «σοφών»  τα νοιώσαμε βαθειά στο πετσί μας, υπομέναμε αρκετά την τακτική των «καλών προθέσεων»!

Ο βαριά χειμαζόμενος ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλα βάρη, οι ελεύθεροι επαγγελματίες βιώνουν τον απόλυτο παραλογισμό του «τέρατος της πολιτικής», η παραγωγή στο ναδίρ, οι δημόσιοι υπάλληλοι σε απόγνωση, οι συνταξιούχοι με την αβεβαιότητα καταβολής της πενιχρής σύνταξης, η παιδεία, η νοσηλεία, είδος πολυτελείας! Η Ελλάδα είναι μια χώρα που στην συντριπτική πλειοψηφία της έχει απεγνωσμένους κατοίκους, χρεοκοπημένους επιχειρηματίες, εργαζόμενους δίχως ασφάλιση, δίχως αύριο. Μια χώρα που έπειτα από έξι χρόνια συνεχούς οικονομικής κατάρρευσης εξαθλιώνεται, που οι πολίτες της βιώνουν «την κόλαση, πριν την κόλαση»!* 

Μόνο μια μικρή μερίδα Ελλήνων, κυρίως συνεργάτες των ξένων «επενδυτών» φαίνεται πως αγωνιά για τα κεκτημένα της, επικαλούμενη  έννομη τάξη στο όνομα της Δημοκρατίας. «Ποιάς Δημοκρατίας! Της Δημοκρατίας των ληστών;»*

Μέσα σ αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα ποιες μπορεί είναι οι επιλογές του ελληνικού λαού; Νομίζω πως οι βασικές προτεραιότητες είναι:

●   Η δημοκρατική διευθέτηση της πολιτικής κρίσης που σοβεί, και που αφορά στην απαλλαγή από πρόσωπα που έχουν καταπονήσει ανελέητα τη ζωή μας.

 ●  Στην άσκηση πολιτικής στη διακυβέρνηση της χώρας με τρόπο ειλικρινή, απλό, χωρίς  υπερφίαλες συμπεριφορές και  υπερβολές.

  ●   Το δικαίωμα του Ελληνικού λαού να εφαρμόσει ένα πρόγραμμά που  αφορά, στην αμφισβήτηση των «δανειακών» συμβάσεων, με διακανονισμό που να θέτει ως προϋπόθεση την επιβίωση των Ελληνικών επιχειρήσεων και την ανταγωνιστικότητα των αγροτικών προϊόντων, ώστε να υπάρξει βιώσιμη προοπτική σ΄αυτό που οι «δανειστές» ονομάζουν Ελληνικό χρέος.  

Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που πρέπει να αλλάξουν στην χώρα μας, η προσπάθεια δεν μπορεί πάρα να είναι επίπονη και επίμονη, αλλά σημασία έχει να ξαναγεννηθεί η ελπίδα και η διάθεση για ζωή. Πρέπει να φύγει το γκρίζο απ΄τη  ζωή μας, που έχει εγκατασταθεί τα τελευταία χρόνια με τις ατελέσφορες πολιτικές που απορρέουν από την εφαρμογή των μνημονίων, πρέπει να φτιάξουμε ένα όραμα που να οδηγεί στην έξοδο από την κρίση, με αρχή, μέση και τέλος.

  

• Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, το κείμενο προσπαθεί να επαληθεύσει την διαχρονία της αλήθειας του αριστουργήματος «Οι  Έμποροι των Εθνών» του Α. Παπαδιαμάντη, του «κορυφαίου των κορυφαίων», όπως τον αποκαλούσε ο μεγάλος μας ποιητής Κ. Βάρναλης. (* αποσπάσματα από το ίδιο βιβλίο )