ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ - ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΠΟΡ

Του Νίκου Τσιαμούρα

Νοιώθω μια περίεργη ενέργεια να με “αγκαλιάζει” όσο πλησιάζουμε στον ορεινό όγκο του βουνού, αυτή η συνάντηση με την αναπάντεχη ελευθερία σε οδηγεί μακριά από την μουντή καθημερινότητα.

Αφήσαμε πίσω μας την πόλη της Βέροιας  στολισμένη χριστουγεννιάτικα πανέμορφη,  μετά από μια διαδρομή 40 λεπτών φάνηκε η πόλη της Έδεσσας. Πρόκειται για μια ήσυχη πόλη, με ένα ιδιαίτερο  κλίμα και ΄΄χρώμα΄΄ που απέκτησε από τις διαφορετικές πολιτισμικές επιρροές που δέχτηκε στο πέρασμα του χρόνου.

Αφήσαμε αριστερά την Άρνισσα και την λίμνη Βεγορίτιδα. Μπροστά μας ξεπροβάλλει ο χιονισμένος όγκος του Καϊμακτσαλάν, το τούρκικης προέλευσης όνομα σημαίνει “κλέφτης του αφρού”. Σλαβική ονομασία Νίτσε.

Δεξιά  μας τα χωριά Ζέρβη και  Παναγίτσα, χτισμένα αμφιθεατρικά σε υψόμετρο 750 μέτρων  όμορφα νοικοκυρεμένα..

Άρχισα πάλι να ξεσκεπάζω την ιστορία της περιοχής αυτής που μερικά χρόνια νωρίτερα ήταν ξεχασμένη.

Το χωριό Παναγίτσα, παλιά ονομασία  Όσλοβο.

Το 1926 μετονομάστηκε Παναγίτσα  από την εκκλησία  της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ( υπάρχουν ανεκτίμητες εικόνες και κειμήλια από τον Πόντο). 

Το δεύτερο σε μέγεθος χωριό του Δήμου Βεγορίτιδος με περίπου χίλιους μόνιμους κατοίκους.  Άνθρωποι που ασχολούνται κυρίως με την καλλιέργεια των δένδρων.  Μήλα, ροδάκινα, κεράσια… και μετά το 1995 με τον  χειμερινό τουρισμό 

Υπήρξε Τουρκοχώρι, μετά την ανταλλαγή πληθυσμών κατακλύσθηκε από πρόσφυγες.

Από τον Πόντο κυρίως από την περιοχή της Αργυρούπολης  και πολύ λιγότεροι από τη Θράκη.

Ανεβαίνουμε τις στροφές του δρόμου χιονισμένος και παγωμένος. 

Φρέσκο χιόνι παντού, άσπρισε τις κεραμιδοσκεπές, χρωμάτισε τα γυμνά κλαδιά των δένδρων.

Πήραμε τον δρόμο που οδηγεί  τον παλιό Άγιο Αθανάσιο, ο μέχρι πρόσφατα εγκαταλελειμμένος οικισμός έχει μετατραπεί σε ένα κοσμικό ορεινό χωριό με έντονο παραδοσιακό χρώμα, τα πάντα είναι κτισμένα από πέτρα. Οι ταβέρνες, τα καφέ, οι ξενώνες ακόμα και οι δρόμοι διατηρούν παραδοσιακό ύφος, με την πέτρα να κυριαρχεί.

Κτισμένος σε υψόμετρο 1200 μέτρων στη σκιά του Καϊκμακτσαλάν, έχει τις ρίζες του στα  τέλη του 16ου αιώνα  όταν εδώ εγκαταστάθηκαν οι πρώτοι κάτοικοι του από τις γύρω περιοχές  (κυρίως κτηνοτρόφοι) διωκόμενοι από τους Τούρκους, τότε ονομαζόταν Τσέγανη.

Στην δεκαετία του ΄80 εγκαταλείφθηκε κυρίως λόγω μετανάστευσης. Όλα άρχισαν το 1994 με την δημιουργία του χιονοδρομικού κέντρου του Βόρα( Καϊμακτσαλάν).

Σύντομα έγινε σημείο αναφοράς για τους φίλους του σκι.  Συνεχίζουμε…

Βρισκόμαστε στους πρόποδες του βουνού, γη πευκοφορούσα χιονοσκέπαστη. Σαν παραμύθι του χειμώνα…

Η φύση τριγύρω προίκισε απλόχερα αυτή την γωνιά της Ελλάδος δημιουργώντας πανέμορφες εικόνες.

Όσο ανεβαίνουμε τις στροφές του δρόμου, τα πρώτα  χιόνια κάνουν την εμφάνιση τους, το τοπίο αγριεύει.

Ο δρόμος παγωμένος και γλιστερός, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή.

Το χιονισμένο τοπίο είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, καθώς οι κατάφυτες πλαγιές από εκτεταμένα μικτά δάση βελανιδιάς και πεύκης είναι βυθισμένα στη σιωπή.

Εκτεταμένες περιοχές από συνεχόμενα πυκνά δάση ( βελανιδιές, οξιές, καστανιές, έλατα, πεύκα) μας καλωσορίζουν. Βαθιές κοιλάδες, χαράδρες και βοσκότοποι.

Εδώ φωλιάζουν  13 είδη αρπακτικών αλλά και δρυοκολάπτες που αντιπροσωπεύονται εδώ με 9 είδη.

Στα πυκνά δάση ζουν σε μικρούς αριθμούς αγριογούρουνα, ζαρκάδια και ελάφια. Φθάσαμε στο χιονοδρομικό κέντρο. Κρύο αλλά και ένας περήφανος ήλιος, παντού το λευκό που ξεχωρίζει.

Το περίγραμμα των γύρω κορφών διαγράφεται στον ορίζοντα καθώς ο ήλιος αναδύεται από την ανατολή.

Πάλι αναρωτιέμαι τι γυρεύω εδώ πέρα μακριά από το ζεστό μου κρεβάτι.

Προσπαθώ να αποδράσω από τον καναπέ την τηλεόραση, την καφετέρια, Το βουνό μας ξυπνά ένα ακατέργαστο, πρωτόγονο πάθος….

Πάθος για ζωή για δράση για περιπέτεια.

Είναι ψέμα πως  στο βουνό αισθάνεσαι μικρός, μικρός αισθάνεσαι στην πόλη, χαμένος ανάμεσα σε δεκάδες ανόητα προβλήματα.

Η ορειβασία δεν είναι απλά ένα σπορ, είναι πρόσκληση για μια ξεχωριστή στάση ζωής.

Μετά από μια  παγωμένη νύχτα  το χιόνι είναι αρκετά καλό.

 Η ευκολία στην αρχή της διαδρομής τους έφερε γρήγορα ψηλά, η δυσκολία της ανάβασης δεν είναι μεγάλη και μετά από μιας ώρας διαδρομή έφθασαν  στο πρώτο πλάτωμα εκεί όπου τελειώνει το ΄΄ταξίδι΄΄ της η διθέσια εναέρια καρέκλα σε υψόμετρο 2480μ.

Παίρνουν βαθιές ανάσες και συνεχίζουν.

Η διαδρομή προς την κορυφή δεν είναι δύσκολη.

Μεγάλες ποσότητες χιονιού δεν τους  ταλαιπώρησαν καθόλου πήραν το δρόμο του χιονιού αυτόν που άνοιξαν τα εκχιονιστικά μηχανήματα που οδηγούν στην ψηλότερη κορφή.

Στην κορυφή δεσπόζει το σέρβικο παρεκκλήσι του προφήτη Ηλία.

Το στρατιωτικό παρεκκλήσι αποτελεί μνημείο του 1ου παγκοσμίου πολέμου κτισμένο σε   κροατογοτθικό (καθολικό) ρυθμό, αφιερωμένο στον προφήτη Ηλία που έζησε στο Ισραήλ τον 9ο π.Χ αιώνα.

Σε ανάμνηση της φονικής μάχης ( Σεπτέμβριος1916, σε μια από τις φονικότερες μάχες 5000 Σέρβοι στρατιώτες εξολοθρεύονται από βουλγαρικά πυρά. Στόχος των εμπολέμων  η Μακεδονία ) .

Οστά Σέρβων στρατιωτών και οβίδες πυροβολικού έχουν ενσωματωθεί στην γοτθικού ρυθμού τοιχοποιία.

Στους προϊστορικούς  σλαβικούς θρύλους υπάρχει ταύτιση του προφήτη Ηλία  με τον υπέρτατο θεό των Αρχαίων σλάβων Perun. Στη συνείδηση των Σλαβικών φυλών εμφανίζεται σαν θεός της θύελλας, της καταιγίδας, των κεραυνών και της αστραπής.

Γιορτάζει κάθε χρόνο στις 2 Αυγούστου.

Βρίσκονται στην τρίτη ψηλότερη κορυφή της Ελλάδος, νοιώθουν ότι άφησαν πίσω μας ένα γήινο κόσμο και έχουν βρεθεί σε ένα άλλο κόσμο θεϊκό.

Τριγύρω αχνοφαίνονται  οι κορυφές του Βαρνούντα, του Σμόλικα, της Βασιλίτσας ,του Άσκιου, του Βέρμιου και του Όλυμπου.

Εγώ άφησα την συντροφιά των ορειβατών, τώρα κατεβαίνω τις πλαγιές κάνοντας ατέλειωτα σκι, νοιώθω τον παγωμένο αέρα να μου χτυπά  το πρόσωπο.

Άφησα τη ματιά μου να χαθεί στις απέναντι χιονισμένες βουνοκορφές, οι εικόνες που απλώνονται μπρος τα μάτια μου με δημιουργούν περίεργες αισθήσεις, μαγεμένος αφήνομαι για λίγο στον χώρο των αισθήσεων.

Επιστροφή…..

Αφήσαμε πίσω μας την κατάλευκη γοητεία του βουνού και τη φύση που το αγκαλιάζει τριγύρω, το κρύο άρχισε να γίνεται ανυπόφορο και η επίσκεψη σε ένα ξύλινο σαλέ 

( με  απεριόριστη θέα τον κάμπο της Άρνισσας και τη λίμνη Βεγορίτιδα ) στη διασταύρωση  για  κάτι  ζεστό  είναι  επιβεβλημένη.

Απόγευμα  φθάσαμε στη Βέροια άλλη μια μέρα γεμάτη ορειβασία στην καρδιά του χειμώνα σε κατάλευκο τοπίο πήρε τέλος με επιτυχία.

Υ.Γ.  Απόκριες στο Μπάνσκο 1-3  Μαρτίου 2014.

 ΚΑΛΗ – ΧΡΟΝΙΑ !