Την κάτσαμε

ΑΠΟΨΕΙΣ - ΓΝΩΜΗ

Του Τάσου Τασιόπουλου

Ένας δημοσιογράφος, όπως είναι οι κατά νόμων και οι κατά αξίωση κανονικοί δημογράφοι, αλλά και μερικές φορές και μερικοί δημόσια γράφοντες, που σέβονται τον εαυτό τους αρνούνται να γράψουν κατά παραγγελία.

Εξαιρέσεις πάντα θα υπάρχουν και αργυρώνητες πένες χωρίς συναίσθηση ευθύνης θα παίρνουν θέση πάνω στα πολικά πράγματα, είτε της κεντρικής, είτε της τοπικής διακυβέρνησης, πάντοτε υπέρ του διαθέτοντος άκοπο και άπονο κλεψιμαίικο χρήμα.

Είναι καιρός όμως τώρα που η σύγχυση, η αμηχανία, η αμφισβήτηση και η δυσφορία έχουν γενικευτεί, τόσο απέναντι στα έργα των κεντρικών κυβερνήσεων, όσο και απέναντι σε αυτά που αφορούν τα δημοτικά, τώρα που ο κόσμος ζητάει καινούριες απαντήσεις, τώρα που η δυσπιστία έχει κορυφωθεί και τα λόγια έχουν χάσει το νόημα τους, τώρα να είναι η ώρα. Για ένα σχόλιο, μια απάντηση, ίσως μια πρόταση για την τραγική κατάσταση και τις επιπτώσεις της στην ατομική, αλλά και στη συλλογική ζωή του Έλληνα δημότη.

Αλήθεια που μας έχει οδηγήσει η πολιτική κατάσταση των τελευταίων χρόνων;

Πώς έχουμε γίνει οι Έλληνες, πώς σκεφτόμαστε, πώς ενεργούμε, από τι απειλούμαστε στη καθημερινή ζωή και κυρίως πώς μπορούμε να αντιδράσουμε;

Για το ΣΟΥΠΕΡ-ΜΑΡΚΕΤ της πολιτικής μας ζωής ή για την αμφίβολη αποτελεσματικότητα των πολιτικών κομμάτων και των ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ, και γενικά για την κατάρρευση των αξιών που έχουν κάνει τον άνθρωπο θηρίο, η απάντηση προφανώς και ΔΕΝ αρκεί όταν παραπέμπει μοναχά στα φαντάσματα του παρελθόντος και τις ξεπερασμένες ιδέες που επιστρέφουν εκδικητικά, ως ανύπαρκτες στο χώρο του υπαρκτού και υπαρκτές μόνο στο χώρο του ανύπαρκτου.

Είναι γεγονός πως ο κόσμος εγκαταλείποντας την ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ του, επιστρέφει στο τόπο του.

Αλήθεια τι θα πει στις μέρες μας πολιτικό κόμμα;

Σήμερα κυβερνούν "οι απέξω" και για να αντισταθούμε η μόνη λύση είναι να οργανωθούμε πάνω στα τοπικά μας συμφέροντα.

Πώς όμως;

Η ευθύνη είναι κληρονομική, γι' αυτό και τον ισόβιο σχεδόν πρόεδρο του χωριού "ΠΕΡΑ ΒΡΕΧΕΙ" που ήθελε να διώξει την τρόικα δεν τον πείραζε καθόλου που οι συγχωριανοί του, τον φώναζαν "αρπάχτρα".

Εκείνο που τον πείραζε ήταν να μην και δεν βγει πρόεδρος.

Η θεωρία του ήταν να είναι πάντα κυβερνητικός. Κυβερνητικός και με τους σοσιαλιστές, κυβερνητικός και με τους υπηρεσιακούς, κυβερνητικός και με τους κολωτούμπες.

Δεν ήταν αυτός ένας κομματάρχης συνηθισμένος, αλλά ένας κομματάρχης υπερκομματικός. Γι' αυτό και κακώς κάποιοι "ΠΕΡΑΒΡΕΧΩΡΙΤΕΣ" τον κατηγορούσαν για ασυδοσία, διαφθορά, ανηθικότητα και κυρίως για αδιαφανείς διαδικασίες.

Ο λεγάμενος για πολλά χρόνια είχε για βοηθό του και υπηρέτη του συνάμα, έναν αλαφροΐσκιωτο κλητήρα. Όμως για κάποιους εξηγήσιμους λόγους αφού τον πάντρεψε με την γκαστρωμένη ξαδέρφη του, τον έκανε σκουπιδιάρη. Ο γιος του σκουπιδιάρη λίγο πριν ενηλικιωθεί –αφού έμαθε τίνος πραγματικός γιος ήταν- έγινε πατροκτόνος και γι' αυτό μπήκε στη φυλακή με μία και μοναδική απόφαση: «Τι θα κάνει όταν βγει από τη φυλακή».

Από τη φυλακή βγήκε ξαφνικά και με την ίδια παλιά καραμπίνα σκότωσε στη πλατεία του χωριού τον πραγματικό του πατέρα, τον πρόεδρο, αφήνοντας πάνω στο άψυχο σώμα το εξής σημείωμα: «Άντε τώρα να τον ξαναβγάλετε πρόεδρο αυτόν τον άχρηστο άνθρωπο».

Όσοι γράφουν δημόσια δεν είναι υποχρεωμένοι να δίνουν απαντήσεις, μόνο να θέτουν προβλήματα και να αφήνουν τους αναγνώστες να βγάζουν τα συμπεράσματά τους.

Όμως αυτό που λείπει περισσότερο σήμερα είναι να πιστέψει κάποιος σε κάτι.

Τι είναι αυτό;

Κόμμα; ΟΧΙ κόμμα.

Ιδεολογία; Ίσως.

Γιατί για έναν φιλήσυχο πολίτη που δεν έχει σκοτώσει, δεν έχει κλέψει, δεν έχει ρίξει βόμβες, δεν έχει εμπλακεί με αστυνομικούς, είναι ένας οικογενειάρχης που το πολύ-πολύ να έχει κάνει μερικές τροχαίες παραβάσεις, που κάνει πάντα την ίδια διαδρομή, ΔΟΥΛΕΙΑ-ΣΠΙΤΙ/ΣΠΙΤΙ-ΔΟΥΛΕΙΑ, ΔΕΝ ταιριάζουν δημοτικοί άρχοντες σαν τον πρόεδρο της ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ "ΠΕΡΑΒΡΕΧΕΙ" που ευαγγέλιο τους έχουν την αδιαφάνεια και Θεό την αρπαχτή. Γιατί τότε μπορεί ο καθένας να σκεφτεί πως «Αν υπάρχει Θεός, την κάτσαμε».