Δυο χρόνια υπονόμευσης και εφτά χρόνια απραξίας

ΑΠΟΨΕΙΣ - ΓΝΩΜΗ

Του Χρήστου Σκουμπόπουλου

Το Προεδρικό Διάταγμα 98 της 5ης Ιουνίου 2013 διαγράφει τη Βέροια από τον πανεπιστημιακό χάρτη της Χώρας, και εγγράφει μια ακόμα «επιτυχία» στον μακρύ κατάλογο των κατορθωμάτων της πιο ανίκανης δημοτικής αρχής που πέρασε ποτέ από αυτό τον τόπο.

Το Προεδρικό Διάταγμα μεταφέρει το Τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας και Ανάπτυξης στη Θεσσαλονίκη και αναθέτει στη Σύγκλητο του ΑΠΘ να ρυθμίσει κάθε εκκρεμότητα που ανακύπτει απ' αυτή τη μεταφορά.

Από την εγκατάσταση του Πανεπιστημιακού Τμήματος στη Βέροια μέχρι σήμερα πέρασαν 9 χρόνια.
Τα δυο πρώτα, ήταν χρόνια σκληρής καθημερινής προσπάθειάς μας, που είχε στόχο να μετατρέψει το πρώην στρατόπεδο της Αγίας Βαρβάρας σε μια σφριγηλή Πανεπιστημιούπολη.

Τόσο σφριγηλή, που όχι μόνο να αντέχει σε διοικητικούς κλυδωνισμούς και γεωγραφικές ανακατανομές Σχολών και Τμημάτων, αλλά να αποτελεί την πιο αξιόπιστη και ελκυστική επιλογή για την αποσυμφόρηση του ΑΠΘ και για τη δημιουργία ενός υποδειγματικού campus (όπως οραματίζονταν ο αείμνηστος Πρύτανης Αντωνόπουλος).

Έχοντας, τότε, την ευθύνη της δημοτικής διαχείρισης προσπαθήσαμε, από την πρώτη στιγμή, το Τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας να μην μείνει μόνο του στο απέραντο πρώην στρατόπεδο, απομακρυσμένο από τον πυρήνα του ΑΠΘ και απομονωμένο από την πόλη και το Δήμο της Βέροιας.

Προετοιμάσαμε εναλλακτικές προτάσεις, για την έλευση και άλλου ή και άλλων Πανεπιστημιακών Τμημάτων ή Εργαστηρίων.

Εγκαταστήσαμε, προσωρινά, στον ίδιο χώρο, το Μουσείο Εκπαίδευσης, που τότε λειτουργούσε ως αυτοτελές δημοτικό νομικό πρόσωπο (ήδη καταργημένο και πολλαπλώς υποβαθμισμένο από τη δημοτική αρχή της κυρίας Ουσουλτζόγλου).

Διοργανώσαμε, στα δυο πρώτα χρόνια, πολλές κοινές εκδηλώσεις του Δήμου και του τότε νεοσύστατου Τμήματος.

Και θα διοργανώναμε απείρως περισσότερες, αν δεν υπήρχαν «επιφυλάξεις» από τον τότε Πρόεδρο του Τμήματος, που απ' τη μια δεν ήθελε με κανένα τρόπο να συζητήσει την έλευση και άλλων Τμημάτων «αν δεν έβγαζε τους πρώτους πτυχιούχους του το δικό του Τμήμα», κι απ' την άλλη θεωρούσε μη ανεκτή τη συνύπαρξή του με το Μουσείο Εκπαίδευσης.

Και, είναι «ιστορικώς εξακριβωμένο» πλέον, πως σ' αυτές τις «επιφυλάξεις» παρασχέθηκε αμέριστη ενθάρρυνση από το «περιβάλλον» της κυρίας Ουσουλτζόγλου (ή και, ευθέως, από την ίδια)...

Τα επόμενα χρόνια, από το 2006 μέχρι σήμερα, τις δημοτικές τύχες τις κατευθύνουν οι πρωτότυπες εμπνεύσεις και τα μεγαλόπνοα σχέδια της κυρίας Ουσουλτζόγλου.

Εμπνεύσεις και σχέδια, που δεν περιείχαν την παραμικρή αναφορά στο Πανεπιστημιακό Τμήμα και στο πρώην στρατόπεδο της Αγίας Βαρβάρας.

Ακόμα κι ένα ακριβοπληρωμένο (από το δημοτικό ταμείο, φυσικά!) «μεταπτυχιακό», η κυρία Ουσουλτζόγλου το εγκατέστησε όχι στο χώρο του Πανεπιστημίου, αλλά στο κτήριο των παλιών σφαγείων (που κι αυτό έτοιμο το βρήκε...).

Η δημοτική αρχή της κυρίας Ουσουτλζόγλου εγκατέλειψε το Πανεπιστημιακό Τμήμα της Βέροιας, και το θυμήθηκε προσχηματικά, όταν η μεταφορά του είχε πλέον αποφασιστεί.

Και το θυμήθηκε, μόνο για να «διεκδικήσει» το χώρο του πρώην στρατοπέδου και να ζητήσει να περιέλθει στον Δήμο.

Επικαλούμενη, τα χρήματα που διέθεσε ο Δήμος για την αποκατάσταση και ανακαίνιση των κτηρίων, και για τη διαμόρφωση του χώρου.

Αλήθεια, πότε έγινε αυτή η αποκατάσταση; Μήπως το 2004-6;

Γιατί, εκείνη την εποχή, άλλα κραύγαζε απ' τα μπαλκόνια η κυρία Ουσουλτζόγλου. Υποστήριζε πως το Πανεπιστημιακό Τμήμα είχε εγκατασταθεί στη Βέροια σχεδόν αυτόματα, χωρίς συμμετοχή ή συμβολή της δικής μας δημοτικής αρχής.

Tώρα «θυμήθηκε» πως ο Δήμος «επένδυσε» στο Τμήμα, και, κατά τη συνήθειά της, (κάνει πως) ζητάει και ρέστα.

Αλλά, μετά από δυο χρόνια υπονόμευσης και εφτά χρόνια απραξίας, το μόνο που μπορεί να ελπίζει είναι μια «ανώδυνη» έξοδος...