Όψιμο αίτημα σε θολά νερά

ΑΠΟΨΕΙΣ - ΓΝΩΜΗ

Του Χρήστου Σκουμπόπουλου

Όταν, τον Απρίλιο του 2005, ο Αναστάσης Παπαληγούρας, ως Υπουργός Δικαιοσύνης, θεμελίωνε το νέο Δικαστικό Μέγαρο της Βέροιας, από την πλευρά της τότε Δημοτικής Αρχής του είχαμε καταθέσει δεκασέλιδο υπόμνημα.

Ζητούσαμε να παραχωρηθεί στο Δήμο Βέροιας το Κτήριο των Δικαστηρίων (της Πλατείας Ωρολογίου), και παρουσιάζαμε (με απόφαση του Δημοτικού μας Συμβουλίου) ολόκληρη σειρά δημοτικών – κοινωνικών – επιστημονικών – εκπαιδευτικών – πολιτιστικών – τουριστικών δράσεων και λειτουργιών, που σκοπεύαμε να στεγαστούν εκεί, μετά, φυσικά, την μετεγκατάσταση των Δικαστηρίων.

Ακολούθησαν, μέχρι τη λήξη της θητείας της τότε Δημοτικής Αρχής (2006), επανειλημμένες, γραπτές και προφορικές, υπενθυμίσεις και προβολές του αιτήματος να παραχωρηθεί στο Δήμο το Κτήριο της Πλατείας Ωρολογίου.

Η ανάληψη όμως της δημοτικής διαχείρισης, από τους ποικιλώνυμους συνδυασμούς της κυρίας Ουσουλτζόγλου, έβαλε κι αυτό το στόχο (όπως και τόσους άλλους...) στο «ψυγείο».

Επί 7 χρόνια η, κατά τα άλλα λαλίστατη, κυρία Ουσουλτζόγλου δεν άρθρωσε ούτε λέξη για το Δικαστικό Μέγαρο.

Δεν υπέβαλε κανένα αίτημα, δεν διατύπωσε καμία πρόταση, δεν εξέφρασε καμία σκέψη, δεν θυμήθηκε (ή δεν θέλησε να θυμηθεί) ούτε καν τις αποφάσεις που είχε λάβει το Δημοτικό Συμβούλιο κατά την θεμελίωση του Μεγάρου (τον Απρίλιο του 2005).

Ίσως να ήταν απορροφημένη από άλλα μεγάλα έργα της, όπως η γέφυρα Κούσιου, οι (βι)αστικές αναπλάσεις, ο δρόμος Άνω Σέλι-Κάτω Σέλι, το Κολυμβητήριο, οι χώροι στάθμευσης και τόσα άλλα λαμπρά δημοτικά κατορθώματά της.

Ίσως να μην είχε χρόνο, λόγω των αλλεπάλληλων δακρύβρεχτων παραστάσεων, που έδινε κάθε φορά που αναγγέλονταν η υποβάθμιση, η κατάργηση ή αποχώρηση από τη Βέροια μιας υπηρεσίας ή ενός φορέα, όπως της Πανεπιστημιακής Σχολής, του Β΄ Σώματος Στρατού, της Κτηματικής Υπηρεσίας, του Τελωνείου, μιας Νοσοκομειακής Κλινικής, κ.α.

Ίσως, πάλι, να είχε αφοσιωθεί στην «αναδιοργάνωση» του Δήμου, ιδρύοντας (για το βόλεμα «ημετέρων») θνησιγενείς και ζημιογόνες επιχειρήσεις, διαλύοντας τις δημοτικές υπηρεσίες, και καταργώντας μοναδικά νομικά πρόσωπα, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν πρωτότυπα εργαλεία ανάπτυξης.

Ρημάζοντας τα πάντα στο πέρασμά της, φάνηκε να θυμάται το ιστορικό Κτήριο της Πλατείας Ωρολογίου, ακριβώς πάνω στη μετακόμιση των Δικαστηρίων.
Και, μετά από 7 χρόνια σιωπής, άρχισε να ψελλίζει. «Το παλιό Δικαστήριο να παραχωρηθεί στο Δήμο!».

Ενώ είχε στη διάθεσή της άφθονο χρόνο (και κατάλληλες συνθήκες) για να διεκδικήσει και να επιτύχει εγκαίρως την παραχώρηση του Κτηρίου στο Δήμο, καταθέτοντας (αν όχι το δικό μας εμπεριστατωμένο υπόμνημα του 2005) τουλάχιστον μια δική της τεκμηριωμένη πρόταση, εμφανίζεται τώρα, «κατόπιν εορτής», στο αποκορύφωμα της πιο δυσμενούς συγκυρίας (κατά την οποία η δημόσια περιουσία περνά συλλήβδην στη δικαιοδοσία του παμφάγου Τ.Α.Ι.ΠΕ.Δ.), για να ζητήσει, τι;

Δυστυχώς, ούτε η ίδια ξέρει τι ζητάει, και γιατί το ζητάει!

Αναμασά αμήχανα ένα αίτημα, ίσα-ίσα για να βγει από την «υποχρέωση» της διεκδίκησης.

Παρ' όλη την αμηχανία, δεν λησμονεί την παλιά της τέχνη. Θολώνει τα νερά, διαμαρτυρόμενη για κάθε πιθανή ή απίθανη «αιτία» μη ικανοποίησης του όψιμου και ατελούς αιτήματός της.

Ζητάει και διαμαρτύρεται, νομίζοντας πως θα συνεχίσει να ξεγελάει τους συμπολίτες μας, επιπλέοντας χάρη στα τερτίπια του εκλογικού νόμου.
Όμως, αυτή τη φορά, τα ψέματα, επιτέλους, τελειώνουν...